سلام بر دوستان. با بخشنامه و قانونگذاری یکطرفه و بدون ایجاد تغییر در بقیه بخشهای دانشگاهی نمیشه مشکل زبانو حل کرد. فرض کنیم از فردا همه دانشگاهها بگن بدون نمره تافل بین المللی مثلا آی بی تی کمتر از ۱۰۰ نمیشه وارد دانشگاه شد. آیا یکدفعه همه دانشجوها میتونن به تکاپو بیفتن و در کمتر از ۶ ماه این نمره تافلو بگیرن؟ و اگر هم بتونن، آیا لازمه این کار این نیست که ۶ ماه به همه دانشجوها فراغت مطلق بدن و بگن فقط دنبال تافل باشین و بقیه وظایف از دوش شما برداشته میشه؟ و آیا این فراغت رو خواهند داد؟ پس با قانون و بخشنامه نمیشه مشکلو حل کرد. راهکار عملی اینه که در کارشناسی حداقل دو درس اختیاری و در ارشد هم حداقل دو درس اختیاری زبان بذارن و کمی از این همه واحدهای اضافی و غیر ضروری لیسانس و ارشد کم کنن و این حداقل ۴ درس زبان هم فقط دوره های آمادگی تافل باشن و نه مثلا زبان تخصصی اون رشته و هر دانشجویی تمایل به دکترا داره این واحدهای اختیاری رو پاس کنه و موقع ورود به دکترا بتونه از عهده تافل بربیاد. بنابراین با قرار دادن شرط زبان برای ورود به دکترا، بدون هیچ تحولی در بقیه بخشها، تنها اتفاقی که می افته این خواهد بود که خیلی از دانشجوهای مستعد و کوشا وقتشون در پاس کردن واحدهای اضافی و غیر ضروری لیسانس و ارشد به هدر میره و فرصت نمیکنن تافل بگیرن و فقط به همین دلیل از ورود به دکترا منع… ادامه نظر»