در نود نه درصد مواقع استاد نقشی در نگارش نداره البته من جزء خوش شانس های عالم بودم که استادم در معنای واقعی با من همراه بود ه ولی دوستانم خیر از استادان راهنمای خود ندیدن و جالب اینکه تاکید میکردن باید اسمشان نوشته شود و اصولا ذکر نام استاد بالای نام دانشجو نوشته میشه که عملا حق دانشجو ضایع میشه

سلام بر همگی با حرفی که جناب امیر علی زدن موافق هستم بزرگ کردن مشکلات کوچیک و کنار نیومدن باهاشون خودمون رو داریم اذیت می کنیم و به آرامش نمی رسیم . در حقیقت می خواهیم یک موضوعی را درست کنیم بدتر میشه دانشجو علامه وقتی مجبور به شکایت میشه یعنی زور بالا سرش بوده و چون از لحاظ سطحی و تعاملی از استاد خیلی پایین تره حق رو به دانشجو می دهیم .استاد هم می تونه سطح خودخواهی خودش رو پایین بیاورد دانشجو به هر حال انسان کامل که نیست توقع داشته باشه با همه خواسته های استاد کنار بیاد استاد بهتره از خودش بفهمه و اصرار بیخودی انجام ندهد که خودش رو در واقع داره کوچیک می کنه . استاد هم داریم که احتیاج به روانپزشک داره تا به خود دانشجو این جور ادمها رو هرچی باهاشون صحبت می کنیم فایده نداره به این جورها آدمها اصلا نباید نزدیک شد . داخل دانشگاه ما که دانشجوها و استاد که اصلا بها نمی دن به این موضوعات که کی اسمش اول باشه یا بعدی یا آخر . انسان هستیم به وجود و نظرات هم احترام بزاریم .

چرا ژورنالهای دنیا مقالات را میفروشند و هیچ پولی به مولف اصلی نمیدهند و همه را ناشر می گیرد؟…ایا این سرقت ادبی نیست؟….چرا حقوق مولفان بعنوان تولید کندده اثر در سطح دنیا نادیده گرفته میشود؟….چرا وزارت علوم از این بی اخلاقی در سطح دنیا شکایت نمی کند؟

با سلام و احترام از شرایط پذیرش مقاله در بعضی از مجلات ایرانی، اینکه؛ یکی از نویسندگان باید عضو هیات باشد، فاقد مبنای علمی، تخصصی و حتی اخلاقی در زمینۀ پذیرش مقالات می باشد. به نظر بندۀ حقیر همه مقالات باید بدون توجه به سن، جنس، میزان تحصیلات، عضو هیات علمی بودن یا نبودن و …. در مجله مورد بررسی قرار بگیرند و در صورتی که از نظر کیفی قابل قبول باشند بعد از داوری و احیانا پذیرش از سوی داوران چاپ گردند. از سوی دیگر اجبار دانشجویان به نوشتن اسم اساتید در مقاله که در حقیقت هیچ گونه سهمی در نوشتن مقاله نداشته اند یک روش غیر اخلاقی محسوب می شود. همچنین این روش، اشخاصی را که دارای ایدۀ علمی جدید و بکر باشند را بدلیل اینکه دانشجو نیستند و یا به هیچ یک از اعضای هیات علمی دسترسی ندارند را دلسرد و نا امید می نماید. بنده تحصلاتم را در خارج از کشور گذرندام، یادم می آد که یکی از دانشجویان اسم استاد رو در مقاله اش به عنوان نفر اول ذکر کرده بود و با اینکه استاد سهمی هم در نوشتن این مقاله داشت خیلی عصبانی شده بود که چرا اسم منو نفر اول نوشتی بیشتر زحمت نوشتن مقاله بر عهده شما بوده (دانشجو) است باید اسم خودت رو اول می نوشتی. ولی متاسفانه با اینکه ما ایرانی ها در هر جایی دم از اخلاقیات میزنیم ولی در عمل آدم های اخلاق مداری نیستیم. مثلا وقتی دانشجو از پایاننامه اش مقاله استخراج می کنه، استاد و یا… ادامه نظر»

علت اصلی بیسوادی دانشجویان و فارغ التحصیلان ما، بیسوادی اساتید دانشگاه هستش.یه سری مطالب تکراری رو هر سال تدریس میکنند و هیچ خلاقیت و نوآوری هم ندارند.هیچگونه کمکی هم در پایان نامه ها به دانشجویان نمیدهند .فقط منتظر هستن یه مقاله به اسمشون چاپ بشه و پولش رو بگیرن.واقعا این دیگه اوج بدبختیه.

امیدوارم به این سواستفاده پایان بدهند. من نه خودم از راهنمایی استاد بهره بردم نه هیچ کدوم از دوستام. دریغ از یک کلمه، ایده و … پیشکش!

منطقی بخوایم حساب کنیم
اسم استاد باید باشه
چون خیلی وقتها ایده اولیه و راهنمای اصلی با استاد هست
ولی اینکهه نویسنده مسئول باشه و اسمش اول باشه واقعا ظلمه

تا جایی که من خبر دارم
دانشگاه آزاد این کار رو ممنوع کرده و باید اسم اول اسم دانشجو باشه

حالا باز استاد راهنما که سهله، استاد مشاور چرا اصرار به درج اسمش داره؟

من هم یکی از اساتید هستم اما قبول ندارم که اسم استاد راهنما به عنوان اولین نفر در مقالات درج شود این سوء استفاده از دانشجو محسوب میشود مخصوصا که ۹۰ درصد اساتید حتی اصلا اون مقاله رو نمیخوانند
همیشه به دانشجویانم میگویم که این پایان نامه و مقاله ی آن کار پژوهشی خودِ شما است و من فقط نظارت میکردم پس حق دانشجو است که اسمش اول باشد هرچند واقعا من تمامی مقالات و پایان نامه های دانشجویانم را خط به خط میخوانم و گاها بعضی قسمت ها را خودم تصحیح میکنم

ببینید دوستان تا زمانی که هدف از یه دوره بلند مدت ۴ ساله چاپ چند مقاله که همه میدونن هیچ دردی از دردای بیشمار کشور و حل نمیکنه باشه، اوضاع همینه. حرص و ولع اساتید برای چاپ مقاله کم نخواهد شد، چون براشون منفعت داره. لطفا خودتون بررسی کنید ببینید چند درصد مقالاتی که دانشکده خودتون تو یه سال چاپ کرده به درد صنعت، خود دانشجو و پول درآوردنش خورده (هدف همه به هر حال کسب درآمده دیگه)، من بررسی کردم بخدا اگه قبول کنیم تمام نتایج بدون دستکاری بوده و تمام آزمایشها دقیق بوده باشه کمتر از ۵ درصد مقالات تو رشته خودم (شیمی) به درد امروز صنعت ما میخوره بعضی از کارها تو ایمپکت های خیلی بالا هم چاپ شده ولی وقتی بهشون میگی خب بیا صنعتیش کن و مشکل این صنعت رو حل کن میگن فعلا امکان نداره!!!!!!!! یکی از دوستان میگفت چرا اساتید نمیان تو صنعت کار بگیرن، خب جوابش کاملا مشخصه ۱)احساس نیاز نمی کنن چون دغدغه های مادی ندارن ۲) مقاله در بدتزین حالت توسط مجله ریجکت میشه اما تو صنعت برن گند بزنن باید خسارت بدن چون واقعا اکثرشون سوادشون به شدت پایینه و فقط در حد چند واحد درسیه که سالهاست ارائه میدن ۳) امتیاز کار صنعتی با مقاله مگه چقد تفاوت داره که بخوان ریسک کنن فقط یه جمع بندی: برای اینکه این شرایط تغییر کنه باید نگرش اساتید عوض بشه مشکل اصلی عدم ارتباط صنعت با دانشگاه به نظر من بیشتر خود اساتید هستن که به شدت مغرورن و در… ادامه نظر»

اساتید اصولاً طرح تحقیقاتی بزرگی ندارند که بخواهند آن را تقسیم به پروژه های کوچک کنند. معمولا به دنبال:

۱- ترجمه کردن کتب و چاپ آن (با فشار به دانشجوها)
۲- چاپ مقاله دانشجویان به نام خودشان
۳- لینک زدن و انجام امور مشاوره ای و تحقیقی در ارگان هایی که دانشجوبان در آنها کار می کنند

هستند. خیلی ذهنتان را درگیر اساتید محقق نکنید چون خیلی خیلی کم هستند.